Το διαμέρισμα είναι γωνιακό και βλέπει σε δυο πεζοδρόμους. Αρχικά γκρεμίστηκαν οι αντίστοιχοι εσωτερικοί τοίχοι ώστε να αποκαλυφθούν οι θέες των δυο δρόμων στον κεντρικό χώρο διημέρευσης. Οπές επικοινωνίας μεταξύ των δωματίων αξιοποιούν περισσότερο τις θεές αυτές δίνοντας φυγές στο βλέμμα προς τα έξω.

Μια 4φυλλη πτυσσόμενη πόρτα σχεδιάζεται για τον επιλεκτικό διαχωρισμό του ενιαίου κεντρικού χώρου σε καθημερινό και υπνοδωμάτιο. Για την κατασκευή της επαναχρησιμοποιήθηκαν παλιές πόρτες μεσοπολεμικού σπιτιού οι οποίες και συναρμολογήθηκαν κάτω από  φεγγίτη που αποκαλύπτει την συνέχεια του ταβανιού.

Η κουζίνα μεγιστοποιησε τον χώρο της καταργώντας τον παλιό διάδρομο του σπιτιού και μικρούς τοίχους αποθηκών των οποίων το ίχνος υπογραμμίζεται σχεδιαστικά στο πάτωμα από την αλλαγή στο χρώμα του νέου μωσαϊκού. Ο νέος μαρμάρινος πάγκος εργασίας στράφηκε προς το φως των παραθύρων. Πάνω του και μπροστά στο φως μια λιτή κρεμαστή κατασκευή από μεταλλικά πλαίσια χρησιμεύουν σαν ράφια για σκεύη και φυτά.

Στο μπάνιο η παλιά μαντεμένια μπανιέρα αποσπάται και τρίβεται ωστε να γυαλίσει ο χυτοσίδηρος. Ακολούθως επανατοποθετείται ελεύθερη με την προσθήκη μεταλλικών λαμών για την στήριξη της στο πάτωμα. Αντίστοιχα θεωρώντας πως η ίδια η πρώτη ύλη περιέχει ένα είδος φυσικής και εγγενούς διακοσμητικής ικανότητας επιμείναμε στην χρήση λιτών επίπλων και φωτιστικών από την μαζική βιομηχανική παραγωγή του μεσοπολέμου, όπως τα πορσελάνινα φωτιστικά του Wilhelm Wangelfeld, τα διαμαντέ τζάμια των πορτών, οι κρεμάστρες απο χυτοσίδηρο κ.α. Ακόμα και μια τουαλέτα των Αθηναίος-Βαράγγης βρίσκει θέση στο καθιστικό αφού συνδυάζει την χειροποίητη ποιότητα και τις λιτές γραμμές της βιομηχανικής παραγωγης.

The layout proposes the rationalization of the typical 60s apartment and the revision of the functional elements of the era through its design solutions and furniture. The central idea focuses on the interplay of these functional elements of a 60s apartment with the design, detailing and furniture of the Interwar Period.

The apartment is located at the corner of the building,  thus making it possible to overlook the two pedestrian zones surrounding it. In order to capture this view certain pre-existing  interior walls were demolished, creating vistas from the foyer towards the windows and beyond.

 A four-leaf sliding door was employed to separate living space and bedroom. The sliding door is comprised of four re-used Interwar Period doors assembled underneath a window skylight, which in turn reveals the continuous white ceiling.

 The kitchen area was maximized by demolishing the walls which previously divided it into smaller storage rooms. Reminiscent of their existence, the new terrazzo floor’s darker hues cover the areas where the storage spaces used to be. The kitchen countertop faces the windows to maximize direct sunlight. Hanging above it, the red metal frame shelving unit provides storage while allowing light to enter.

 The bathroom’s old cast-iron bathtub was rubbed and reinstalled supported on metal blades so the cast-iron is now fully exposed. The need to celebrate the raw material for its natural and intrinsic decorative ability led to the use of simplistic furniture and fixtures inspired by the mass industrial production of the Interwar Period, such as Wilhelm Wangelfeld’s porcelain lamps, the glazing on the doors, the metal hangers etc.