ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ  ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΟΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΙΔΕΩN ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΚΑΙ ΕΠΕΚΤΑΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΑΡΧΕΙΟΥ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΠΥΛΗΣ ΤΡΙΚΑΛΩΝ  – Εύφημος μνεία

Η κωμόπολη της Πύλης Τρικάλων λόγω της θέση της διαβάζεται στο τοπίο ως διάβαση. Είναι χτισμένη στο όριο της πεδινής περιοχής της Θεσσαλίας με την είσοδο του φαραγγιού προς τα ορεινά της Πίνδου σε μια μεταιχμιακή θέση που ως Πύλη χωρίζει αλλά και ενώνει το ορεινό με την πεδιάδα.  Ορίζοντας του οικισμού είναι το φαράγγι-πέρασμα που σχηματίζουν τα δυο επιβλητικά βουνά, η φυσική πύλη.

Με αντίστοιχο τρόπο η θέση του δημαρχείου στην πόλη βρίσκεται στην είσοδο ή την έξοδο του οικισμού σε ένα οικόπεδο με σχήμα σφήνας ανάμεσα στον παλιό κεντρικό δρόμο και την νέα εθνική, που με γέφυρα, παρέκαμψε την διαδρομή μέσα από τον οικισμό. Έτσι το κτήριο που είχε την πλάτη του προς τον Πορταϊκό ποταμό, βρέθηκε να έχει και όψη προς τον νέο κεντρικό δρόμο, τη βασική εικόνα του οικισμού για τους διερχόμενους. Το υπάρχον κτήριο χτίστηκε ως σχολείο, σε τυπική διάταξη Γ με αυλή σε δύο φάσεις, το 1962 ως ισόγειο πέτρινο κτήριο και την επόμενη χρονιά με την προσθήκη του ορόφου από φέρουσα οπτοπλινθοδομή με πλάκες από οπλισμένο σκυρόδεμα.

Κατά την προτεινόμενη σύνθεση, επισκέπτες και ταξιδιώτες αντιλαμβάνονται το κτιριακό συγκρότημα  είτε μετωπικά ως κτήριο εισόδου είτε αποκαλυπτόμενο κατά την διάρκεια της κίνησης τους τμηματικά ως κομμάτι του τοπίου. Το ρυθμικό και τμηματικό ξετύλιγμα του εντείνεται με τον διαχωρισμό του συγκροτήματος σε δυο διακριτά τμήματα. Στο Διοικητικό τμήμα και στο κτήριο του Δημοτικού Συμβουλίου.

Το Διοικητικό τμήμα στεγάζεται στο παλιό σχολείο όπου αφαιρείται η παλιά στέγη και όγκος από τον πρώτο όροφο στη στενή πλευρά δημιουργώντας έτσι μια πλατεία εισόδου στην σφήνα. Στο ανοιχτό κέλυφος που μένει φανερώνονται τα υλικά κατασκευής. Η νέα ξύλινη στέγη του αποκτάει όγκο, το αγκαλιάζει προς την γέφυρα και το ποτάμι δημιουργώντας μια νέα ζώνη κτηρίου, με ξύλινο σκελετό και σε απόσταση απο το παλιό. Η σχισμή μεταξύ τους γίνεται η επαφή του νέου με το παλιό. Μια ακραία μετάπλαση του φαραγγιού με άξονα αυτόν του περάσματός του.

Τώρα η προσθήκη προσφέρει έναν δεύτερο προσανατολισμό του Δημαρχείου προς την όχθη του ποταμού και την νέα κεντρική οδό διατηρώντας αυτόν του παλιού σχολείου προς τον οικισμό. Το σφηνοειδές οικόπεδο αποκτά ένα κτιριακό συγκρότημα με διπλό μέτωπο.

Η αίθουσα δημοτικού συμβουλίου, συντίθεται στην παράδοση των βουλευτηρίων, τετράγωνων υπόστυλων στεγασμένων χώρων, όπου λαμβάνονται οι αποφάσεις. Ενα δάσος ξύλινων υποστυλωμάτων φέρουν ενα πυκνό δίκτυο δοκών που στοιβάζονται πυραμιδωτά. Στο κέντρο σχηματίζεται οπαίο φωτισμού, και ο χώρος περικλείεται από  τοίχο-περίβολο, αφήνοντας μόνο έναν φεγγίτη στην επαφή του με την στέγη, απ τον οποίο διακρίνονται οι βραχώδεις κορυφογραμμές του τοπίου. Εξωτερικά ο όγκος της στέγασης αποδίδει ένα βαθμιδωτό φυτεμένο δώμα ενώ το περίβλημα δομείται  από πλεχτούς τσιμεντόλιθους. Αποδίδεται έτσι μια σαφής μνημειακή υπόσταση. Η αίθουσα των αποφάσεων είναι ένας ναός της δημοκρατίας, ένας υποδοχέας των κοινών.

Η χειρονομία της διάσπασης του συγκροτήματος σε δυο τμήματα έχει σκοπό την δημιουργία και σηματοδότηση οδεύσεων προς την παρόχθια ζώνη ενισχύοντας την πολύπλευρη προσέγγιση της ευρύτερης περιοχής του Πορταϊκού. Τα δυο τμήματα του συγκροτήματος τοποθετούνται εν σειρά, στον άξονα άλλων μνημειακών και συλλογικών δραστηριοτήτων του δήμου. Δημιουργείται έτσι ένας άξονας από το υπαίθριο θέατρο, το ηρώο, τη νέα αίθουσα δημοτικού συμβουλίου, το διοικητικό κτήριο του Δημαρχείου μέχρι τη διχάλα των δρόμων της Πύλης (και αντίστροφα) η γενεσιουργός δύναμη του τόπου.